تعیین رابطه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم

هدف از پژوهش توصیفی حاضر، تعیین رابطه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم بود. به همین منظور مقیاس های کمال گرایی چندبعدی فراست (1990)، اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و مراحل تغییر فتار تمرینی کاردینال (1997)، در اختیار 229 نفر از زنان شرکت کننده در کلاس های آمادگی جسمانی شهر مشهد که دارای فعالیت بدنی منظم بیشتر از 30 روز بودند، قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون، کولموگروف – اسمیرنوف، گروه های مستقل و یومان ویتنی استفاده شد. یافته ها نشان داد میانگین نمره اضطراب بدنی اجتماعی آزمودنی ها 02/8 ± 87/31 و نمره کلی کمال گرایی آنان 91/12± 50/111 است. بین کمال گرایی (754/1- = t، 002/0 = p) و همچنین خرده مقیاس های نکوهش والدین (563/2- = z، 010/0 = p) و سازماندهی (459/1- = t، 025/0 = p) زنان دارای فعالیت بدنی منظم به تفکیک رفتارهای تمرینی شروع و ثبات تفاوت معنی داری وجود دارد. ضمن ایکه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی آنها رابطه معنی داری مشاهده شد (185/0 = r، 015/0 = p). بر پایه یافته ها به نظر می-رسد پرداختن به فعالیت بدنی منظم با سطوح متوسط کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی مرتبط است.